Спускаючыся ў нядзелю раніцай
Ну, прачнуўся я раніцай ў нядзелю
Немагчыма трымаць галаву, каб не балела.
І піва , якое я піў на сняданак, не было дрэнным,
Так я выпіў яшчэ адно на дэсерт.
Затым я пашураваў ў маім шафе паміж маіх вопратках
І знайшоў самую чыстую з брудных кашуль.
Тады я вымыў твар і прычасаўся
І спусціўся спатыкаючыся па лесвіцы, каб сустрэць дзень.
Я прапаліў мой розум у начы пазаўчора
Цыгарэтамі і песнямі, якіх назбіраў.
Але я запаліў сваю першую і глядзеў на маленькае дзіця,
якое гуляючы з слоікам , шпурляла яго.
Затым я перайшоў праз вуліцу
І пачуў нядзельную пахвіну чыёй- та смажанай курыцы.
І Гасподзь, вярнуў мяне да таго, што я страціў
Дзесці , як-то на гэтым шляху.
Тратуар у нядзелю раніцай,
Божа, я жадаю, каб я быў закамянелы.
Таму, што існуе нешта ў нядзелю,
Што прымушае адчуваць сябе адзінокім.
Няма нічога карацей , як паміранне
Якое збольшага самотна як гук
Тратуара спячага горада
Калі спускацца нядзельнай раніцай.
У парку я убачыў татkу
З маленькай дзяўчынкай, якую ён гойдаў, яна смяялася.
І я спыніўся каля нядзельнай школы
І слухаў песні, якія яны спявалі.
Затым я накіраваўся ўніз па вуліцы,
І дзесці ў далечыні званіў самотны звон,
І чуйся рэхам праз цясніну
Як знікаючыя ўчорашнія мары.