Au jour fixé, l'appartement du comte Ulric de Rouvres était préparé. Ulric y donna rendez-vous pour le soir même à trois des plus célèbres médecins de Paris. Puis il courut chercher Rosette.
Elle venait de mourir depuis une heure. Ulric revint à son nouveau logement, où il trouva son ancien ami Tristan, qu'il avait fait appeler, et qui l'attendait avec les trois médecins.
—Vous pouvez vous retirer, messieurs, dit Ulric à ceux-ci. La personne pour laquelle je désirais vous consulter n'existe plus.
Tristan, resté seul avec le comte Ulric, n'essaya pas de calmer sa douleur, mais il s'y associa fraternellement. Ce fut lui qui dirigea les splendides obsèques qu'on fit à Rosette, au grand étonnement de tout l'hôpital. Il racheta les objets que la jeune fille avait emportés avec elle, et qui, après sa mort, étaient devenus la propriété de l'administration. Parmi ces objets se trouvait la petite robe bleue, la seule qui restât à la pauvre défunte. Par ses soins aussi, l'ancien mobilier d'Ulric, quand il demeurait avec Rosette, fut transporté dans une pièce de son nouvel appartement.
Ce fut peu de jours après qu'Ulric, décidé à mourir, partait pour l'Angleterre.
Tels étaient les antécédents de ce personnage au moment où il entrait dans les salons du café de Foy.
L'arrivée d'Ulric causa un grand mouvement dans l'assemblée. Les hommes se levèrent et lui adressèrent le salut courtois des gens du monde. Quant aux femmes, elles tinrent effrontément pendant cinq minutes le comte de Rouvres presque embarrassé sous la batterie de leurs regards, curieux jusqu'à l'indiscrétion.
—Allons, mon cher trépassé, dit Tristan en faisant asseoir Ulric à la place qui lui avait été réservée auprès de Fanny, signalez par un toast votre rentrée dans le monde des vivants. Madame, ajouta Tristan en désignant Fanny, immobile sous son masque, madame vous fera raison. Et vous, dit-il tout bas à l'oreille de la jeune femme, n'oubliez pas ce que je vous ai recommandé.
Ulric prit un grand verre rempli jusqu'au bord et s'écria:
—Je bois....
—N'oubliez pas que les toasts politiques sont interdits, lui cria Tristan.
—Je bois à la Mort, dit Ulric en portant le verre à ses lèvres, après avoir salué sa voisine masquée.
—Et moi, répondit Fanny en buvant à son tour... je bois à la jeunesse, à l'amour. Et comme un éclair qui déchire un nuage, un sourire de flamme s'alluma sous son masque de velours. | Op de afgesproken dag, het appartement van graaf Ulric Rouvres was voorbereid. Ulric een afspraak voor dezelfde avond drie van de meest bekende artsen van Parijs gemaakt daar. Daarna liep hij voor Rosette. Ze had een uur geleden overleden. Ulric ging naar zijn nieuwe huis, waar hij zijn oude vriend Tristan, had hij geroepen en wachtte met drie artsen. U kunt trekken, heren, 'zei Ulric daaraan. De persoon voor wie ik wilde je niet meer zien. Tristan, alleen gelaten met de graaf Ulric, niet proberen om zijn pijn te verzachten, maar er broederlijke verenigingen. Hij was het die regisseerde de prachtige begrafenis dat was om Rosette, tot verbazing van het hele ziekenhuis. Hij kocht de objecten die het meisje met haar had gebracht, en na zijn dood, werd het eigendom van de administratie. Onder deze objecten was de kleine blauwe jurk, die bleef alleen aan de armen dood. Door hem als de oude meubels Ulric, toen hij leefde met Rosette, werd in een kamer van haar nieuwe appartement vervoerd. Het was een paar dagen na Ulric besloten om te sterven, vertrek naar Engeland. Dit waren de geschiedenis van dit karakter toen hij in de zalen van koffie Foy. De komst van Ulric veroorzaakte een grote opschudding in de assemblage. Men stond op en het heil hoffelijke mensen in de wereld sprak hem. Als voor vrouwen, ze dapper stond vijf minuten Count Rouvres bijna beschaamd onder de batterij van hun ogen, nieuwsgierig naar indiscretie. Kom, mijn lieve dode, zei Tristan zitten door Ulric in plaats die gereserveerd was met Fanny, rapporteren een toast je terug in de levende wereld. Mevrouw, 'zei Tristan wijzend Fanny roerloos onder zijn masker, Madame zal u reden. En jij, fluisterde hij in het oor van de jonge vrouw, vergeet niet wat ik heb aanbevolen. Ulric nam een groot glas tot de rand gevuld en riep uit: -Ik drink .... -Vergeet niet dat politieke toast verboden riep Tristan. -Ik drink op de Dood, zei Ulric het dragen van het glas aan zijn lippen, die begroette zijn buurman verborgen. En ik antwoordde Fanny drinken beurt ... Ik drink op de jeugd, de liefde. En als de bliksem rippen van een wolk, een glimlach vlam aangestoken onder zijn fluwelen masker. |