Pobieranie na żądanie (na potrzeby produkcji)

Mało znana w warunkach polskich, a korzystna ze względów podatkowych, procedura call-off stock, czyli pobieranie na żądanie, dotyczy transakcji międzynarodowych w sytuacji, gdy przedmiotem obrotu są w szczególności surowce, półfabrykaty czy opakowania.
W praktyce gospodarczej często spotykamy się z sytuacją, gdy kontrahent unijny1 (producent) nie chce utrzymywać zapasów surowców, półfabrykatów czy opakowań, tylko odbierać je partiami bezpośrednio od fabryki według bieżących potrzeb produkcyjnych. Zazwyczaj przy dużej partii (tirażu) wymaga on ponadto, aby cały zapas ze zlecenia był dostępny do określonej daty w magazynie zlokalizowanym w pobliżu fabryki, co powoduje konieczność dokonania przez polskiego dostawcę realokacji zapasów. W tym celu polski dostawca wynajmuje, z reguły w pobliżu fabryki, odbiorcy magazyn, do którego będzie przywożony z Polski i składowany zamówiony towar (surowce, półfabrykaty czy opakowania) na potrzeby kontrahenta unijnego (producenta), na określony w umowie czas.
Magazyny typu “calloff stock” (pobieranie na żądanie) to struktura powszechnie znana w działalności gospodarczej na całym świecie, zwłaszcza producentom. Zakładane są one w celu składowania surowców (jak również półproduktów czy opakowań) wykorzystywanych do produkcji.